De eerste dag zit er alweer op. En daarmee de eerste bevestiging dat het werk dat compassion hier doet zo ontzettend belangrijk en waardevol is... De vlucht verliep voorspoedig. Altijd weer even spannend of de papieren ECHT in orde zijn. Visum en gele boekje met stempel gele koorts. Geen stempel, geen toegang. In ruanda tussenstop gemaakt. De 50 muskathleten die in ruanda de muskathlon gaan doen stappen hier uit. Ook hans stapt hier heel kort even uit om ruandese grondgebied aan te raken. Weer een extra land erbij. Hans blij, de purser minder. Dat was dus niet toegestaan....Wij vliegen met 80 musk athleten door naar Entebbe. Vanaf airport tot hotel 1/2 uurtje rijden. Na aankomst naar hotelkamer en pitten.

Zaterdag 13 mei.
Ontbijt om 8 uur en om 9 uur verzamelen aan de rand van het Victoria meer. Het 1 na grootste meer ter wereld. Bijzonder om daar te staan. Er is een korte dienst en ontmoeten de medewerkers van compassion. De directeur benadrukt Hoe belangrijk de ontmoeting van vandaag is voor de mensen die wel gaan zien en spreken. Al maanden kijken ze er naar uit.
De busreis naar Kampala duurt 1 1/2 uur. Daar gaan we een poject van compassion bezoeken. De afstand is 40 km. Schiet echt niet op, maar de beelden langs de weg zorgen ervoor dat het geen saaie rit is. Het bezoek aan het project is indrukwekkend. 200 kinderen zijn uit de krottenwijken gehaald en krijgen onderwijs en goede verzorging. Waar ze anders kansloos zouden zijn geweesf, krijgen ze nu vaardigheden aangeleerd waarmee ze in hun eigen levensonderhoud en in dat van hun familie kunnen voorzien. De dankbaarheid is groot en als ze voor ons gaan zingen en dansen spat de passie er vanaf. Ik raak ontroerd van de aanblik van deze kinderen. Ten opzichte van wat wij hebben hebben ze zo weinig maar stralen ze zo veel levensvreugde uit. Wat kan ik daar nog veel van leren.
Met Hans gaat we naar het huisje van Bernard waar hij met zijn moeder woont.. zijn vader is overleden toen hij 1 was. Zijn moeder heeft geen werk. Als het hard regent stroomt het water over de drempel naar binnen... Gelukkig wordt Bernard gesponsord. Dat zorgt ervoor dat hij naar school kan en misschien zijn droom om architect te worden waar kan maken. Dan kan hij misschien ook de scheuren in de muren van het huis van zijn moeder repareren of misschien wel een nieuw huis bouwen.. nog even voetballen met een paar jongens, met alle mzungus (blanken)ns een liedje zingen voor de kinderen en dan weer in de bus naar ons hotel. Voor het eten gaan we een uurtje hardlopen onder begeleiding om alvast te wennen. Poeh, dat valt nog niet mee. Gelukkig hebben we nog een paar dagen voordat het zover is. Nog 5 nachtjes slapen....

.